De ondertitel van Bougainville geeft aan dat het boek gaat om het herdenken van een vriend; het is ook een boek dat gaat over afscheid nemen, over hoe je omgaat met teleurstellingen in het leven, maar het is misschien bovenal een boek over het schrijverschap. 'Zij, juist zij, zou kunnen begrijpen hoe verdomd moeilijk het was om het eiland Bougainville op papier te krijgen.'

Herlees voor je begint aan de opdracht het laatste deel van het verhaal, vanaf het moment dat Bo en Madeleen afscheid nemen van hun oud-klasgenoten.

A


Gebruik voor de volgende opdrachten het schema.


Vraag 1


Noteer alle personages die schrijven, wat dan ook.   


Vraag 2


Noteer wat ze schrijven (genre, niet de inhoud) en waarin (letterlijk).   


Vraag 3


Wat is het doel van hun geschrijf (voor zover je dit kunt vaststellen)?   


Vraag 4


Afficheert de hoofdpersoon het geschrijf als geslaagd, mislukt of wordt er geen commentaar op gegeven? Je moet ook een karakterisering noemen of citeren die de hoofdpersoon ervan geeft.   


Vraag 5


Blijkt er bewondering, minachting of iets anders voor deze schrijver uit de  houding van de hoofdpersoon? Waaruit blijkt dat?


Schema

B


Vraag 1


Lees Literatuurgeschiedenis hieronder.

Leg in een kort artikel van ongeveer 200 woorden uit waarom Bo het zo 'verdomd moeilijk' zal vinden het eiland Bougainville op papier te krijgen. Laat duidelijk uitkomen wat hij daarmee kan bedoelen.

Je moet je je eerst rekenschap geven van het volgende:


Vraag 1a


Wat bedoelt Springer met de metafoor 'het eiland Bougainville'?


Vraag 1b


Welke verbindingen zijn er tussen de werkelijkheid van de auteur Springer en de gegevens in de roman? Let met name op de dialogen tussen Bo en Madeleen.


Vraag 1c


Waarmee zal Bo (Springer?) nu precies geworsteld hebben?

Literatuurgeschiedenis

Eduard Douwes Dekker publiceerde onder zijn schrijversnaam Multatuli de klassiek geworden roman Max Havelaar, of de koffijveilingen der Nederlandsche Handel-Maatschappij. Hierin verwerkte hij zijn ervaringen als assistent-resident van Lebak, een gebied op Java waar hij met veel moeite had geprobeerd onderdrukking en knevelarij van de plaatselijke bevolking tegen te gaan. Door gebrek aan medewerking kwam daar weinig van terecht, waarop Dekker zich regelrecht wendde tot de hoogste baas in Nederlands-Indië, de gouverneur-generaal Duymaer van Twist. Omdat hij daarbij zijn naasthogeren had gepasseerd, een doodzonde voor een ambtenaar, werd hij overgeplaatst naar een ander district. Dekker nam daarop ontslag uit 's lands dienst.

Eddy du Perron publiceerde in de jaren dertig De man van Lebak, waarin hij het opnam voor Multatuli, die ervan beticht was in zijn roman de feitelijke gegevens verfraaid te hebben ten gunste van zichzelf. Zelf publiceerde Du Perron een boek, Het land van herkomst, waarin hij zijn Indische jeugd en de periode daarna in Parijs beschreef. In dit boek komt overigens zijn vriendschap met André Malraux naar voren (in het boek Héverlé geheten.) Du Perron werd in Nederlands-Indië zwaar aangevallen op het onzedelijke karakter dat het boek zou hebben. Anderen noemden het weer zeer oprecht. Ook hierin dus het conflict tussen werkelijkheid en literatuur en de reactie van het publiek op het werk. Ook werden zijn opvattingen door sommigen geassocieerd met communisme. Dat stempel past zonder meer op de boeken die André Malraux heeft geschreven voordat hij deel ging uitmaken van het rechtse Gaullisme.

Na de Tweede Wereldoorlog heeft Willem Frederik Hermans op zijn beurt geschreven over Multatuli en Du Perron. Hij neemt het voor beiden op en verdedigt hen tegen Rob Nieuwenhuijs, lid van een nieuwe generatie Indië-schrijvers, die Eduard Douwes Dekker verwijt dat het zijn eigen schuld is wat hem daar in Indië allemaal aangedaan is.