Dyslectisch?  Lees dit boek bij Passend Lezen als gesproken boek. 
Meer informatie over Passend Lezen.

Leesaanwijzingen

Ik kom hier nog op terug leest bedrieglijk gemakkelijk. Onder de soepele zinnen schuilt een complex verhaal met veel vertakkingen die aan het eind weer goeddeels samenkomen. Na de vlot geschreven eerste honderd pagina’s over herkenbare jongenszaken, neemt de roman een onverwachte wending: samen met hoofdpersoon Rob Hollander kom je terecht in een futuristische wereld waarin het mogelijk is om te ‘tijdreizen’. En dat doet de hoofdpersoon. Hij laat zich naar momenten in het verleden verplaatsen waar hij de loop der gebeurtenissen zou kunnen veranderen om zo gemaakte fouten ongedaan te maken. Rob wordt voortdurend geconfronteerd met onmogelijkheden die toch blijken te kunnen, met doodnormale absurditeiten. Wie absoluut niet van fantasy houdt, heeft een zware dobber aan het verhaal, maar zou over de weerzin heen kunnen stappen doordat het ‘tijdreizen’ op zichzelf niet de kern is. Het gaat op een dieper niveau om zaken als ‘spijt’ en ‘wroeging’ en de vraag hoe ons geheugen met trauma’s omgaat. Van Essen is een geboren verteller die zelfs weerbarstige lezers moeiteloos op sleeptouw neemt.  

Om over na te denken

Heb je ooit tegenover iemand anders iets gedaan wat je dolgraag ongedaan zou willen maken? Wat is de kern van die betreurde daad?
‘Gedane zaken nemen geen keer’ is een bekende uitdrukking. In hoeverre ben je het daarmee eens?
Houd je van ‘fantasy-boeken’? Zo ja, wat trekt je daarin aan? Zo nee, wat staat je tegen in zulke boeken?
Stel dat je zou kunnen tijdreizen, naar welke periode in de geschiedenis of in je eigen leven zou je dan geteleporteerd willen worden? Waarom juist daarnaartoe?
Trek jij je veel aan van ‘wat anderen zeggen’? En je ouders, zijn die gevoelig voor ‘wat de mensen zullen zeggen’? Zo ja, wat voor gevolgen heeft dat?

Prijzen

• Bekroond met de Libris Literatuur Prijs 2024
• Genomineerd voor de Boekenbon Literatuurprijs 2024 (longlist)

Wat anderen van dit boek vonden

‘Het is een goed geschreven roman met een originele draai aan een beproefd sciencefictionconcept. De humor is flauw en het einde een beetje een anticlimax, maar je blijft geboeid tot het einde.’
Finette, op: scholieren.com

‘Ik kom hier nog op terug is een droom van een boek, zo rijk. Het is een jongensboek zo goed als een filosofisch getoonzet gedachtenexperiment. Het is een beschouwing over de mens als groepsdier zo goed als een pleidooi voor de eenling. Het is deels een autobiografisch relaas (wat de kerkelijke jeugd van de hoofdpersoon betreft) maar evengoed een bizar en gewaagd sciencefictionverhaal. Het is razend intelligent en tegelijk heel toegankelijk, vol melige grappen. Het is een construct dat de nadruk legt op het construct-zijn, maar ook een compleet meeslepend, overtuigend avontuur. Het is een verhaal over verhalen vertellen - en nog veel meer.’
Judith Eiselin, in: NRC Handelsblad (via LiteRom) 

‘Van Essens verteller mengt zich vaak in het verhaal en maant de lezer aan 'bij de les te blijven'. Dat is nodig: voortdurend krijg je het eerder onaangename gevoel naar achterliggende betekenissen te moeten zoeken. De plot is bij momenten zo uitzinnig dat Van Essen een grote bereidheid vraagt om mee te gaan in zijn delirium. (…) Het lijkt erop dat meesterverteller Van Essen met reizen in de tijd zijn hand heeft overspeeld. Meermaals botst hij frontaal op de filosofische lichtheid van zijn verhaal, terwijl zijn hoofdthema net heel wat existentiële vragen oproept. De afsluitende anticlimax die volgt op een reeks weinig begeesterende literaire spelletjes laat de lezer murw geslagen, zelfs reddeloos achter.’
Anoniem, in: Humo (via LiteRom)