Dyslectisch?  Lees dit boek bij Passend Lezen als gesproken boek. 
Meer informatie over Passend Lezen.

Leesaanwijzingen

Oroppa is in veel opzichten een uitzonderlijk boek. De personages, de setting, de structuur, het taalgebruik, de vele verhalen in verhalen, de historische achtergronden – alles is anders in deze roman dan wat je gewend bent. Het is dan ook geen boek voor gemakzuchtige lezers. Talloze romanfiguren komen ten tonele en verdwijnen soms snel om later weer op te duiken. De plaatsen van handeling wisselen voortdurend en het kost ook de geoefende romanlezer aanvankelijk moeite om enige lijn in het geheel te ontdekken. Maar die is er wel.
Wie greep op deze roman wil krijgen, doet er goed aan zich te concentreren op een aantal figuren die de wereld van Oroppa bevolken. Natuurlijk de getraumatiseerde kunstschilder Salomé Abergel; haar zoon Irad, die een kroeg in Parijs uitbaat; het meisje Hind, dat het Amsterdamse huis van Salomé bewoont en in de kelder Salomés doeken aantreft; de galeriehoudster Hannah, die lucht heeft gekregen van deze schat en de schilderijen graag onder haar hoede wil nemen. En dan de schimmige Slaoui, die Salomé een paar decennnia geleden gemarteld heeft, en nu worstelt met een ongeneeslijke ziekte maar vooral met zijn verleden. Daarnaast zijn er nog vele andere, niet onbelangrijke personages in deze overrompelende roman. Hoe de levens en achtergronden van al die mensen, vaak randfiguren, eerst schijnbaar níét, maar uiteindelijk wél in elkaar grijpen, wordt gaandeweg duidelijker.
En misschien is het niet eens nodig om alle partjes uit de roman als puzzelstukjes in elkaar te leggen. Voor wie zich overgeeft aan de wervelingen van de verhalen, rijst mogelijk als vanzelf het beeld op van het ‘Oroppa’ dat ontheemden ervaren.

Om over na te denken

Wat vind jij ervan als er over ‘zwarte bladzijden’ uit de geschiedenis van het vaderland zo veel mogelijk wordt gezwegen?
Welke reden(en) kan een schilder of een schrijver hebben om haar/zijn werk te  (laten) vernietigen?
Heb je enig idee welk beeld immigranten soms van Europa hebben, voordat zij naar Europa komen? Waarom zou een ‘beul’ na vele jaren de confrontatie zoeken met een slachtoffer van zijn vroegere martelpraktijken?
Wat vind jij ervan als er in een boek veel geblowd en gedronken wordt?

Prijzen

• Bekroond met de Boon literatuurprijs 2025
• Genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs 2025 (shortlist) 
• Genomineerd voor de Confituur Boekhandelsprijs 2025 (shortlist)
  
• Genomineerd voor de Hebban Debuutprijs 2025
• In alle lijstjes van ‘beste boeken van 2024’ (op nummer 1 bij de Volkskrant, Het Parool en Humo)

Wat anderen van dit boek vonden

‘Het is alsof je een zijweg neemt van de hoofdweg, daarna nog een zijweg en nog een, totdat je geen idee meer hebt welke richting je op loopt. Dat verstrikt raken is bevrijdend – je móet wel loslaten en je laten meevoeren – maar tegelijkertijd verontrustend, omdat je op plekken komt waar het uitschot leeft, de daklozen, de criminelen, de klaplopers, de geestelijk ontspoorden, en er geen uitzicht is op dat je ooit nog in de beschaafde wereld zult terugkeren. Zelfs niet als je het boek hebt dichtgeslagen.’
Dietske Geerlings, op: tzum.info

‘Na de eerste keer Oroppa ademloos te hebben gelezen duizelde het me. Gewoon een teveel aan indrukken. Ik ben toen direct weer begonnen met lezen, echt heel secuur en genoot toen nog meer van het mooie taalgebruik (…). Alle verhaallijnen ondersteunen en/of geven context aan verhaallijnen van Salomé en haar beul. Allebei gaan ze gebukt onder hun traumatische ervaringen.’
Hans Waltman, op: hebban.nl

‘Het bevat (te) veel personages die plots weer verdwijnen en waarvan je 100 bladzijden verder alweer vergeten bent wie ze ook alweer waren. Halverwege het boek heb ik even de hulp ingeroepen van ChatGPT, want ik was het spoor bijster: het éénentwintigste district? mevrouw O.? ... Eigenlijk zou je onmiddellijk na een eerste lezing opnieuw moeten beginnen om het boek beter te doorgronden, maar die inspanning wil ik niet leveren. Er liggen nog te veel andere boeken te wachten. Voor mij is dit jammer genoeg zo'n boek waarvan ik me over een tweetal maanden niks meer zal herinneren.’
Hein Callens, op: hebban.nl