Dyslectisch?  Lees dit boek bij Passend Lezen als gesproken boek. 
Meer informatie over Passend Lezen.

Leesaanwijzingen

Dit is een ongewoon boek: bijna 400 bladzijden dik, terwijl er nauwelijks iets gebeurt, en met een 17-jarige jongen in de hoofdrol die je waarschijnlijk niet graag in je vriendenkring zou willen hebben. Toch heeft het boek een grote literaire prijs gekregen, omdat de lezer versteld blijft staan, volgens de jury (Bookspot Literatuurprijs 2019): 'Je staat erbij en kunt niet ingrijpen bij deze wandelende sociale ramp – dat intense gevoel bevangt de lezer. Maar de lezer is gewonnen voor hem, krimpt ineen als hij weer zijn neus stoot, sociale rampen aanricht, in die lange, moeilijke leerschool die leven heet.' En de Volkskrant rekent het boek tot de beste van 2019 en typeert het zo: 'Moeilijk maar verslavend, monotoon maar prikkelend, vreemd maar herkenbaar, ergerniswekkend maar ontroerend, zwaarmoedig maar vrolijk stemmend.'
Een boek dus voor de geduldige lezer, de fijnproever, en de jongere die benieuwd is hoe een ander dat aanpakt: volwassen worden.
Te Gussinklo heeft tweemaal eerder over Ewout Meyster geschreven, en in 2020 verschijnt er een vierde deel om de cyclus compleet te maken; toch kan De hoogstapelaar heel goed als zelfstandig boek gelezen worden.   

Om over na te denken

Voor de meeste jongeren is de puberteit een fase vol onzekerheid: wie ben ik eigenlijk, en wat vinden anderen van mij? Hoe zit dat bij jou?
De ene jongere wil zo min mogelijk opvallen en het liefst helemaal opgaan in de groep, de ander wil zich juist zoveel mogelijk onderscheiden. Wat voor jongere ben jij? Is het misschien zo dat beide typen jongeren toch hetzelfde ideaal hebben: jezelf zijn?
Is volwassenheid iets wat jou aantrekkelijk lijkt als je ziet hoe veel volwassenen dat invullen?
Is vriendschap gebaseerd op gelijkwaardigheid? Is in jouw vriendenkring iedereen gelijkwaardig, of is er toch iemand de leider?

Prijzen

Bekroond met de BookSpot Literatuurprijs Fictie 2019 en met de Zeeuwse Boekenprijs 2019. Genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs 2020.

Wat anderen van dit boek vonden

‘De hoogstapelaar is geen roman die je gemakkelijk, laat staan diagonaal, kan lezen. Je doet jezelf daarnaast tekort wanneer je dit wel probeert te doen. Elke zin is er één om bij stil te staan en van te genieten. Daarnaast is De hoogstapelaar een roman die datgene vertegenwoordigt wat alleen literatuur kan bieden: een kijkje in de zielenroerselen en levensvisie van een ander en wel op zo’n manier dat je als mens geen toeschouwer bent, maar waarin je de persoon daadwerkelijk even ‘wordt’ en op deze manier nieuwe psychologische inzichten verkrijgt en de daadwerkelijke wereld wellicht met een andere bril kan bezien.’
Inge, op: goodreads.com 

‘Arme jongen. Ja, hij is een vervelend ventje, nooit eens aardig, pedant. Maar bij de lezer overheerst de vertedering om zijn hopeloze geworstel met zichzelf en de wereld. Je worstelt met hem mee, terwijl je op hetzelfde moment de roman verslindt. Een haast plotloze monologue intérieur van een zwartgallig blaaskaakje – en dat bijna vierhonderd pagina’s lang. En tóch wil je doorlezen, niet omdat het zo spannend is, maar omdat het zo goed is.’
Bo van Houwelingen, op: volkskrant.nl

‘Je zit het hele boek in een maalstroom van gedachten, vol herhalingen en uitweidingen (soms tussen haakjes ((en soms zelfs tussen tweevoudige haakjes))) en na een paar bladzijden keer je vaak terug naar het moment waar je voor de enorme omweg begon was gebleven. Dat vraagt wel enig uithoudingsvermogen van de lezer. Heel veel gebeurt er niet. (…) Dat je je als lezer soms zit te verbijten, toont juist aan hoe dicht je op de huid zit van Ewout.’
Coen Peppelenbos, op: tzum.info