Dit is het titelverhaal uit de bundel 'De mond vol vogels'. Een schril gepiep, dan het geluid van een lopende kraan. Hoe de vader ook probeert het geluid te negeren, zijn dochter Sara eet levende vogels. Alleen zo behoudt zij haar prachtige huid en glanzende ogen. Bizarre momenten beheersen de verhalen van Samanta Schweblin. Waar de grens tussen werkelijkheid en fantasie vervaagt, treed je een waanzinnige wereld binnen die haarscherp de onze weerspiegelt. Schweblin maakt met een krachtige stem en sterke beelden een eigen wondere wereld van vertellingen.