Dyslectisch? Lees dit boek bij Passend Lezen als gesproken boek. 
Meer informatie over Passend Lezen.

Leesaanwijzingen

Het begin van het boek nodigt echt uit tot verder lezen: een jonge studente staat op het punt een luchthaven in Indonesië te verlaten om daar, in het geboorteland van haar stiefopa, op een gepaste plek de as uit te strooien. Lezers van alle niveaus kunnen zich eenvoudig inleven in haar situatie: ze is nog jong, niet erg zelfverzekerd, alle nieuwe indrukken komen nogal heftig binnen. Ze heeft net haar opa verloren en voelt een grote verantwoordelijkheid. Het bizarre gegeven van de as in de grote envelop roept ook spanning op: wat gaat er met die envelop gebeuren? Deze verhaallijn wordt weliswaar onderbroken door herinneringen aan haar opa en oma, en ook aan zijn sterfbed, maar die zijn eenvoudig te onderscheiden van de hoofdlijn. De stijl van Van den Dool kan wellicht voor de N2- lezer wat vertragend werken. Ze gebruikt veel beeldspraak. Ook stelt de ik zichzelf heel veel vragen, over haar verleden, maar ook allerlei filosofische vragen in het algemeen: wat is geluk, in hoeverre kun je de ander echt begrijpen, enz. Voor lezers die zich vooral op de spannende hoofdlijn richten, zijn zulke bespiegelingen misschien te lang en saai. Aan de andere kant zijn het wel wezenlijke en actuele vragen, waarin ze ook de consumptiemaatschappij en ons reisgedrag bekritiseert; maar ook houdt ze de lezer een spiegel voor waar het om familierelaties gaat. De lezers op niveau 3 en 4 zullen daardoor zeker aan het denken worden gezet, vooral omdat er geen antwoorden volgen. Voor de N2-lezer kan dat juist weer wat onbevredigend zijn. 

Om over na te denken

In hoeverre kun je een ander, maar ook jezelf kennen?
Vormt je persoonlijkheid wel een samenhangend geheel?
Wat drijft mensen eigenlijk om voortdurend het vliegtuig te pakken en in verre landen exact dezelfde commerciële ketens te bezoeken die er ook in hun thuisland zijn?
Wat is precies geluk?

Wat anderen van dit boek vonden

‘Heel sterk is het boek aan de start, maar later verkeer je ietwat veel in de vele mijmeringen van Hannah, wat vertragend werkt. Ze staat zichzelf niet toe te genieten van zijn geboorteland. Teveel vraagt ze zich af of ze wel dát mag voelen wat ze voelt omdat het haars inziens geleende liefde is. Ook voelt ze zich schuldig dat ze niet kan genieten zoals menig toerist dat doet.’
Iti, op: hebban.nl 

‘Sterk vind ik haar onomwonden, haast taboedoorbrekende kritiek op het toerisme dat een groot spoor van vernietiging achterlaat op al die geliefde reisbestemmingen: de vanzelfsprekendheid waarmee mensen rondlopen in precies dezelfde luxe, vaak in precies dezelfde winkelketens die ze in hun eigen stad ook hadden kunnen vinden, daarmee hun enorme ecologische voetafdruk negerend. En passant geeft ze een vijf bladzijden lange, treffende en kritische beschrijving van haar eigen generatie, geboren rond de millenniumwissel, en vraagt zich af of zijzelf ook drijft "op het luchtbed van nooit genoeg". Het roept tevens de vraag op in hoeverre je eigenschappen kunt toedichten aan complete generaties.’
Dietske Geerlings, op: tzum.info 

‘Deze roman is als zoektocht naar een onbekende wereld zeker geslaagd te noemen. Van den Dool beschrijft met veel gevoel wat haar hoofdpersoon denkt en doet, waar ze achter komt en hoe je vooral je gevoel moet geloven. Maar een redacteur van de uitgever had Van den Dool moeten beschermen tegen haar (te) lange zinnen, het overdadig gebruik van beeldspraak en vooral tegen het stellen van de vele vragen. Het lijkt nu te veel op mooischrijven en dat is jammer, want het talent van Van den Dool staat zeker niet ter discussie.’
Martenjan Poortinga, op: literairnederland.nl