Dyslectisch?  Lees dit boek bij Passend Lezen als gesproken boek. 
Meer informatie over Passend Lezen.

Leesaanwijzingen

Dit is een stoer en grimmig boek. Dus je bent gewaarschuwd: de beschrijvingen kunnen rauw en heftig zijn. Maar er is ook humor! Enerzijds heeft het boek vaart, anderzijds is het soms al te uitvoerig.
Het verhaal wordt verteld langs twee lijnen: die van Tom Keller – negen jaar oud als het verhaal begint, ergens in de jaren ’50 – en die van Isa – achttien jaar in de week die beschreven wordt vanaf 31 december 1995. De twee lijnen zijn helder van elkaar onderscheiden, en wat het precieze verband tussen beide is, wordt je vanzelf duidelijk; uiteindelijk komen de verhaallijnen zelfs samen. Verrassend genoeg blijkt Isa de echte hoofdpersoon van het boek te zijn. Het benauwende, half criminele milieu waarin Tom opgroeit en de krakers- en punkscene waarin Isa zich beweegt worden allebei behoorlijk fysiek getekend.  

Om over na te denken

‘Oehoe oehoerend hard’ (kop boven een recensie van De beesten) – is dat ook jouw eerste associatie bij een boek dat speelt in de Achterhoek?
Ken jij de wereld van de motocross, bijv. van de Zwarte Cross? Welk beeld (of vooroordeel?) heb jij daarvan?
Hoe diep is de kloof in Nederland tussen stad en platteland, volgens jou?
Zijn mensen die dieren houden – bijv. in een nertsenfokkerij – en dierenactivisten per definitie elkaars vijanden?
Mogen activisten in het najagen van hun nobele doelen (bijv. dierenwelzijn of de zorg voor milieu en klimaat) ook de grenzen van de wet overtreden?
Als iemand onderdeel is van een gevreesde of zelfs vervloekte familie, hoe kan hij/zij het patroon dan doorbreken?

Prijzen

• Genomineerd voor de Anton Wachterprijs 2024 (shortlist)
  
• Genomineerd voor de Boon 2024
  
• Genomineerd voor de Nederlandse Boekhandelsprijs 2023
• Genomineerd voor de Boekenbon Literatuurprijs 2023
• Bekroond met de Bronzen Uil Lezersprijs 2023
• Beste boek Achterhoek en Liemers 2022

Wat anderen van dit boek vonden

'Gijs Wilbrink heeft geweldig zijn best gedaan, en met heerlijk resultaat – je moet hem dat nageven, en je zou het hem ook kunnen verwijten, als zijn stiel je smaak niet is. De beesten is een good read, een roman die je verwachtingen inlost, door niets aan de verbeelding over te laten, door geen raadsels onopgehelderd te laten. Wát de roman vertelt, bepaalt niet de literaire kwaliteit – want er staat wat er staat. (…) Ja, hóé Wilbrink vertelt, beklijft.'
Thomas de Veen, in: NRC 

'Dat leest spannend, het is te ingewikkeld om alles uit te leggen, er gebeurt veel, heel veel, te veel misschien, maar wat het boek bijzonder maakt is het taalgebruik en de couleur locale. De modder, de stank, mannen die gedachteloos een bak aardappelsalade naar binnen werken voor de televisie, Wilbrink beschrijft met bravoure en kennelijk plezier de tragiek van het dorpsleven, soms ook nog in sappig dialect.' 
Mieke van der Weij, in: ncrvgids.nl

'De stijl van Wilbrink kun je gerust 'apart' noemen. Hij gebruikt zijn taal heel direct, waardoor je als lezer meteen het verhaal in gesleept wordt. Het Achterhoekse dialect krijgt daarnaast een plaats in zijn verhaal. Er wordt soms heel breedvoerig en in lange zinnen informatie over het verleden verstrekt. Dat gebeurt ook vaak met herhalingen die steeds meer vragen oproepen (…). Het is daardoor een lijvige roman geworden met soms niet al te gemakkelijke woorden, die voor scholieren wel eens vragen zullen oproepen.'
Cees van de Pol, op: scholieren.com