Max Havelaar

Ga direct naar de inhoud, het zoekveld of het hoofdmenu.

Online Bibliotheek

Lezen voor de lijst

Eduard Douwes Dekker werd op 4 januari 1856 benoemd tot assistent-resident van Lebak. Al na drie maanden had hij een conflict met zijn leidinggevende en nam hij ontslag.

In 1859 schrijft Douwes Dekker op een zolderkamer in Brussel binnen een maand de beroemd geworden roman Max Havelaar over zijn tijd in Lebak. Met deze roman wil hij aan zijn lezers laten zien dat niet hij, maar het Nederlandse bestuur in Nederlands-Indië, fout was in de kwestie Lebak. Daarnaast houdt hij zijn lezers een spiegel voor waarin ze zichzelf kunnen herkennen als profiteurs van het koloniale systeem en hij laat hen zien wat de gevolgen van dit systeem zijn voor de Javanen. Hij hoopt zijn lezers wakker te schudden! Hij kiest daarvoor een ongewone literaire vorm: een raamvertelling met meerdere verhaallijnen en verschillende vertellers. Douwes Dekker slaagt in zijn opzet: hij wordt gelezen. Het lot van de Javanen verbetert daardoor nog niet direct, maar literair is Max Havelaar al vrij snel een succes. Meer dan 150 jaar na het verschijnen van dit boek, wordt het nog steeds gelezen (in 42 talen zelfs). Het is het enige boek dat naast de Bijbel is opgenomen in de 'Canon van de Nederlandse geschiedenis'.

In Max Havelaar richt Droogstoppel, makelaar in koffie, zich tot de lezer en vertelt dat hij een pak kopij heeft gekregen van een oud-klasgenoot die hij Sjaalman noemt. Sjaalman vraagt aan Droogstoppel om zijn werk te publiceren, want het ontbreekt hem aan de financiële middelen om dat zelf te doen. Droogstoppel geeft een stagiair op zijn kantoor, Stern, de opdracht om een selectie uit de artikelen van Sjaalman te bewerken. Stern schrijft dan het verhaal van het personage Max Havelaar, assistent-resident in Nederlands-Indië. Eén, het meest beroemde en toegangelijke hoofdstuk van Max Havelaar, vertelt het verhaal van de inheemse bewoners van het land: Saïdjah en Adinda.

Auteur: Multatuli
Aantal pagina's: 370

Boek E-book

Leen het e-book in de online Bibliotheek-app

Lees alvast een paar bladzijden

Dyslectisch? Lees dit boek bij Passend Lezen als gesproken boek of karaokeboek.
Meer informatie over Passend Lezen.

Leesaanwijzingen

Als je mee wilt praten over een van de hoogtepunten van de Nederlandse literatuur, kun je eigenlijk niet om Max Havelaar heen. Het begin kan even doorbijten zijn, want je wordt dan toegesproken door een saai personage dat bepaald geen haast heeft. Maar als je weet vol te houden, laat je dan verrassen door de vernuftige structuur van deze roman en de verschillende schrijfstijlen. Ook wanneer je interesse hebt in het Nederlandse koloniale verleden of je meer wilt weten over Nederlands-Indië, is dit boek een aanrader. Wanneer je de charme van het verouderde taalgebruik niet kunt waarderen, kun je kiezen voor de (ingekorte) hertaling uit 2010.

Om over na te denken

De boodschap die Multatuli wil overbrengen met Max Havelaar stamt uit 1860. Wil dat zeggen dat die boodschap gedateerd is?Herken ik mij misschien (tot mijn eigen schrik) in een van de Nederlandse karakters in deze roman?Waarom vinden wij met z'n allen dit boek zo belangrijk?

Boekbespreking

Samenvatting

Wat anderen van dit boek vonden

'De inlandse bevolking had het in die tijd erg zwaar. Multatuli beschrijft dit heel duidelijk. Vooral het verhaal van Saïdjah en Adinda is erg zielig.'
Katja, 6 vwo, op: scholieren.com

'Na ongeveer 50 bladzijden had ik het boek het liefst aan de kant willen leggen, en als ik niet van tevoren had geweten dat Multatuli het personage Droogstoppel expres als "saai" en "langdradig" over wilde laten komen, had ik inderdaad het lezen gestaakt.'
Erik, 6 vwo, op: scholieren.com

'Het verhaal vind ik zeer goed. Weinig boeken besteden namelijk aandacht aan de onderdrukking van de Indonesiërs. Multatuli heeft het aangedurfd om naast een mooi verhaal, een thema uit te werken dat voor zijn tijd niet of nauwelijks werd beschreven. Een andere reden waarom ik dit zo'n goed verhaal vind is de manier waarop Multatuli de dingen beschrijft.'
Helena, op: scholieren.com