Dyslectisch?  Lees dit boek bij Passend Lezen als gesproken boek. 
Meer informatie over Passend Lezen.

Leesaanwijzingen

Dit boek gaat over een gewoon gezin, dat geraakt wordt door een huwelijkscrisis. Het is geschreven in gewone taal; het verhaal wordt niet chronologisch verteld, maar de afwijking in de tijdsstructuur is precies aangegeven in de titels van de zes delen. Het verhaal wordt verteld vanuit de verschillende personages, zonder dat de overgangen duidelijk gemarkeerd zijn; toch is het goed te volgen. Je wordt als lezer wel behoorlijk aan het denken gezet over het wezen van de liefde en over de verschillende vormen die liefde kan hebben. Wat het niet makkelijker maakt, is dat – net als in het echte leven – iedereen z’n eigen perspectief heeft op een relatie, en dat die verschillende perspectieven flink kunnen botsen.
Het lezen van deze roman kan een intense en heftige ervaring zijn, zeker als je zelf te maken hebt gehad met de ellende van een echtscheiding (van je ouders). Het is ook wel de vraag of de problemen van de volwassenen in dit boek aantrekkelijk genoeg zijn voor elke jonge lezer. 

Om over na te denken

Zijn huwelijksproblemen een zaak voor de ouders of voor het hele gezin? Moeten die ouders hun kinderen (in de tienerleeftijd) laten delen in hun eigen vragen, twijfels, zorgen, problemen? Zijn ze hun kinderen verantwoording schuldig? Kunnen kinderen een rol spelen in het oplossen van de problemen, of in de communicatie daarover?
In hoeverre kan en mag de buitenwereld (familie, vrienden) beoordelen of echtscheiding de beste of de enige optie is?
In deze roman wordt verwezen naar de beroemde eerste zin van Anna Karenina van L. Tolstoj: ‘Gelukkige gezinnen lijken allemaal op elkaar, maar een ongelukkig gezin is altijd ongelukkig op zijn eigen manier.’ Wat vind jij van deze klassieke uitspraak?
Is een roman over de relatieproblemen van veertigers geschikt en interessant voor lezers van jouw leeftijd?

Prijzen

Genomineerd voor de Nederlandse Boekhandelsprijs 2020, de (Vlaamse) Confituur Boekhandelsprijs 2020 en de Libris Literatuur Prijs 2020.

Wat anderen van dit boek vonden

‘Je wordt meegezogen in de gedachten van de verschillende personages en bent de hele tijd bezig met het vergelijken van je eigen ideeën over liefde en je eigen relatie met die van hen. Ik vind het heel knap hoe de schrijver soms op een pagina vanuit drie personages schrijft en hoe gemakkelijk het is om die uit elkaar te houden. (…) Of het verhaal ook interessant is voor jonge mensen vind ik een lastigere vraag. Ze zullen zich zeker kunnen herkennen in Krista, maar zij is in mijn ogen geen hoofdpersonage. Als je als jongere geïnteresseerd bent in ideeën over liefde en daar op een wat hoger/abstracter niveau over wilt en kunt nadenken, dan is dit boek zeker iets voor jou.
Jiska, op: scholieren.com

‘Stijl en woordgebruik zijn ongecompliceerd en passen goed bij de karakters. De auteur hanteert gewoon de taal van alledag. De personages zijn immers doodgewone mensen met doodgewone problemen en behoeftes. Langere en kortere zinnen, overdenkingen en af en toe een flashback zorgen voor een prettig leesbaar verhaal. Waardoor deze roman bijzonder genoemd mag worden, zijn de prachtige dialogen. Daarin komen eenzaamheid of onwil om tot elkaar te komen duidelijk naar voren. Er spreekt zo veel gevoel uit zonder dat Schermer dat gevoel expliciet maakt.' 
Angèle, op: hebban.nl

‘Waar de personages langzaamaan vrede lijken te hebben met hun situatie, bekruipt de lezer een ongemakkelijk gevoel. Als een besmettelijke ziekte is hun twijfel op ons overgedragen en heb je je te verhouden tot indringende vragen: ‘Is liefde een gewoonte? Of een wilsbesluit? Is er iets, iets echt, waar?’ Zijn alle relaties proefopstellingen? Hoe bewaar je je eigen identiteit in een relatie? Hoe kun je het moment voor zijn dat het ineens verdwenen is, ‘dat op de plaats waar die liefde zat een reservoir geheime gedachtes’ is gegroeid? Hoe kan het dat iemand ineens verandert? Hoe kan de ander daar ooit rekening mee houden? En hoe leg je vervolgens uit dat ‘gevoelens die je voor elkaar bewaart alleen in jezelf bestaan, en daar ineens aan hun einde kunnen komen, zonder dat die ander noemenswaardig is veranderd’. Het feit dat het gewoon, sluipenderwijs, gebeurt, net als de herfst onvermijdelijk overgaat in de winter, maakt dat Liefde, als dat het is een ontnuchterende en ontluisterende uitwerking heeft.'
Miriam Piters, op: tzum.info