Dyslectisch?  Lees dit boek bij Passend Lezen als gesproken boek. 
Meer informatie over Passend Lezen.

Leesaanwijzingen

Deze roman heeft de lezer veel te bieden: het is een vol en rijk boek. In de elf hoofdstukken wordt telkens een compleet, afgerond verhaal verteld, dat in alle gevallen gerelateerd is aan het verhaal dat het uitgangspunt vormt: de mysteries rond het leven van de 19e-eeuwse schrijfster Eliza May Drayden. In veel hoofdstukken gaat het om expliciete verwijzingen naar Eliza May, maar soms zijn het eerder suggestieve parallellen. Als lezer raak je steeds meer verstrikt in wat je allemaal verteld wordt: klopt alles nog wel of ben je te goed van vertrouwen geweest? Je ervaart de kracht van de verbeelding aan den lijve!
Er is veel om over na te denken; als je van raadsels en mysteries houdt, of als de sfeer van het 19e-eeuwse Engeland je aanspreekt, is dit een fijn boek. En het is zeker geen zweverig verhaal geworden; wiskunde en kwantummechanica spelen evengoed een serieuze rol.
Het feit dat je bij elk hoofdstuk in zekere zin weer opnieuw moet beginnen, en dat in elk hoofdstuk het verhaal kennelijk steeds tot het eind toe verteld moet worden, kan misschien wel tot een bepaalde vermoeidheid bij de lezer leiden.   

Om over na te denken

Wat is jouw visie op de dood: is dat een absoluut en definitief einde, of zie jij nog ruimte?
Is fictie een manier om de werkelijkheid te leren kennen?
Deze roman bevat tal van uitspraken en zinnen die aan het denken zetten. Een paar voorbeelden:

• Lees geen fictie of poëzie! Verstandige mensen houden zich met de werkelijkheid bezig, niet met onbenullige verzinsels. (p. 71)
• "Wat is er mis met geluk nastreven, doen we dat niet allemaal, en als je dat niet doet, wat blijft er dan over, lijdzaam wachten totdat de Dood je komt halen?" (p. 95) 
• "Geluk is een argument voor verwende kinderen." (p. 594)
• Hoe de Tijd is opgebouwd: "Uit een heden zo minuscuul dat je nog geen boe kunt zeggen of het is alweer voorbij, en dat heden wordt omringd door verleden en toekomst, en beide zijn fictief, het verleden bestaat alleen in je herinnering, de toekomst alleen in je verbeelding." (p. 602)

Prijzen

• Bekroond met de Boekenbon Literatuurprijs 2022
• Beste Groninger Boek 2023
• Genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs 2023 (shortlist)

Wat anderen van dit boek vonden

'Anjet Daanje is als schrijver een maximalist. Iemand die het meesterschap niet in de beperking zoekt, maar in de combinatie en opeenstapeling. Maar ze verliest in die constructie de menselijkheid niet uit het oog, ze slaat acht op het grote én het kleine. Het is en-en, óók, alles, en alles tegelijk (...) 
Verpletterend is haar gevoel voor drama - talloze keren. (...)
Het lied van ooievaar en dromedaris is niets minder dan een briljante demonstratie van de levens overstijgende kracht van verhalen, van literatuur.’
Thomas de Veen, in: NRC (op Literom)

‘Dit is maar een miniem voorbeeldje van de ingenieuze manier waarop Daanje de verhalen aan elkaar linkt. Uiteindelijk is niet de biografie van de Draydens van belang, maar spelen veel grotere thema's een rol. Wat is liefde, waaruit bestaat de band tussen familieleden, wat is geloof en wat wetenschap, wat is dood, wat is tijd? Maar bovenal: wat is fictie? Kun je via de fictie nader komen tot de werkelijk geleefde levens van schrijvers? (...)
Na meer dan zeshonderd bladzijden ben je volledig kwijt wat waar is en wat verzinsel. Dat lijkt ook net de bedoeling te zijn van dit megawerk van Daanje. ’
Coen Peppelenbos, in: Dagblad van het Noorden (op Literom)

‘Blij dat ik het uit heb, weet nog niet precies wat ik ermee moet. Het is mooi geschreven, heel sfeervol, en toch begon ik me zo ongeveer halverwege te vervelen. Of het kwam door al die verschillende verhalen waardoor ik me aan niemand kon hechten, of door al die broeierige personages, of het eindeloze gepuzzel ... Ik weet het niet. Ik heb de laatste stukken echt diagonaal uitgeracet en was blij dat ik het uit had. Terwijl het toch ook heel mooi was.’
Hella, op: goodreads.com