Dyslectisch?  Lees dit boek bij Passend Lezen als gesproken boek. 
Meer informatie over Passend Lezen.

Leesaanwijzingen

Deze roman is opgebouwd uit vier delen, die voorzien zijn van de muzikale aanwijzingen van de vier delen van Gustav Mahlers eerste symfonie. Elk deel heeft een ander perspectief. Dat betekent dat je na het lange eerste deel, gezien vanuit Victor, moet omschakelen naar het perspectief van Lisa in deel 2. In combinatie met de vele tijdssprongen in het verhaal en de nieuwe inkleuring van eerder vertelde gebeurtenissen, vraagt dat om een alerte en flexibele leeshouding. In het derde deel vind je een correspondentie tussen verschillende personages, terwijl het laatste deel verteld wordt door een overleden bijfiguur. 
De schrijver houdt ervan om te spelen met verwijzingen naar muziek, boeken, schrijvers, kunst –  soms in de vorm van woordspelingen (‘Anoreksia Karenina’); die zijn meestal niet noodzakelijk voor het volgen of begrijpen van het verhaal. Hier en daar zit er ook wat dialect in dialogen, maar dat is niet echt ingewikkeld. Hoewel de personages eigenlijk geen grip krijgen op hun leven, krijgt de aandachtige lezer wel overzicht.
Lezers kunnen de incestueuze relatie tussen de hoofdpersonen als schokkend ervaren. Het is misschien lastig voorstelbaar dat er in 1995 vrijmoediger gedacht en geschreven werd over ‘verboden’ seksualiteit dan tegenwoordig.       

Om over na te denken

Heimwee, verlangen, melancholie – is er een plek op aarde die zulke gevoelens bij jou oproept?
In De eeuwige jachtvelden is het Groningse dorp Veendam het centrum van de nostalgische gevoelens van de hoofdpersoon, die ook Stad Groningen, Amsterdam en Parijs heeft leren kennen. Kun jij je dat voorstellen?
Ken jij het beeld van ‘de eeuwige jachtvelden’? Als je het niet kent: roept de woordgroep iets positiefs of iets negatiefs bij jou op?
Wat is belangrijker voor een schrijver/kunstenaar: inspiratie hebben of talent hebben?
Is een liefdesrelatie tussen een broer en een zus in alle gevallen slecht?

Prijzen

Bekroond met de Anton Wachterprijs 1996

Wat anderen van dit boek vonden

'Het was voor mij een heel nieuw onderwerp, want ik had nog nooit over een dergelijk onderwerp gelezen. Ik vond het een mooi boek om te lezen, ook al had ik even de tijd nodig om er in te komen. Het was ook heel werkelijk verteld waardoor je jezelf goed kon inleven in de personages. Dit vind ik altijd wel fijn.'
Leerling uit 6VWO, op: scholieren.com

'Het boek is erg knap opgebouwd. In de verantwoording schrijft Nanne Tepper dat ‘alle overeenkomsten van scènes en sores in deze roman met die in andere levende en dode kunstwerken berusten op louter toeval, behalve daar waar de schrijver een verwijzing ambieert’. (…) Gelukkig zijn deze verwijzingen niet nodig om het boek te snappen, zij het dat ze het boek wel veel leuker maken. Als je de verwijzingen niet zou zien, dan zou er slechts een goed triviaal verhaal overblijven. Triviaal is hier overigens geen goed gekozen woord, want het verhaal gaat tenslotte over een incestueuze verhouding, en dat is geen alledaags thema. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het verhaal zonder de verwijzingen erg veel aan literaire kracht inboet.'
Een leerling, op: scholieren.com   

'Schitterend debuut. Overgoten met een postmodernistisch sausje verhaalt het over een incestueuze relatie tussen een broer en een zus, binnen een disfunctioneel gezin. Eenmaal bekomen van de walging die incest oproept, blijkt het een vertederend en ontroerend liefdesverhaal. Daar gaat je vooringenomenheid. Het deed me denken aan Lolita, dat toch ongeveer dezelfde uitwerking moet hebben. Tevens een prachtige profielschets van de Groninger, die helemaal niet zo nuchter blijkt te zijn.'
Pecore, op: boekmeter.nl