Dyslectisch?  Lees dit boek bij Passend Lezen als gesproken boek. 
Meer informatie over Passend Lezen.

Leesaanwijzingen

Dit is een experimentele roman. Dat betekent voor jou als lezer dat je je daarvoor moet openstellen: je gaat dingen meemaken die je nog niet kent, je hebt lang niet altijd genoeg aan het vertrouwde literaire gereedschap, en soms heb je geen idee waar je zit en hoe het verder moet. De Kapellekensbaan is dus vooral geschikt voor avontuurlijke lezers met een brede belangstelling. En met doorzettingsvermogen.

De Vlaamse schrijver Tom Lanoye geeft beginnende Boonlezers deze leesaanwijzing (Revue Lanoye, 2016, p. 43): 'Bijt op Uw tanden, schattebouten, en zet door. Vooral tijdens de eerste paar bladzijden. Laat U niet afschrikken en geniet juist van deze onverwachte woorden hier, dat gekke voorzetsel ginds, die maffe uitdrukking daar. U went er snel aan – lees voort, lees voort! De context geeft de betekenis wel prijs en wees gerust, Uw beloning is niet min. U krijgt een boek te lezen zoals U er nog nooit een las.'

Om over na te denken

Hoe ver mag een schrijver gaan in zijn experimenten met bijvoorbeeld de taal en de structuur van een roman?Word jij erdoor geraakt als een ander iets overkomt, of probeer jij je ervoor af te sluiten?
Is de op- of neergang van het socialisme (thema van dit boek) nu iets om je druk over te maken? En zou het lezen van zo’n vreemde roman bij zoiets het verschil kunnen maken?

Wat anderen van dit boek vonden

'"In de volière van de Vlaamse literatuur hokken vele soorten vogels... De witte raaf in het gezelschap is Louis Paul Boon." (Hugo Claus)Wat een heerlijk vreemde roman. Grappig, scherp. Je ziet waar Dimitri Verhulst de mosterd haalt.'
Lezersreactie op: bol.com

'De Kapellekensbaan en zijn opvolger Zomer te Ter-Muren zijn samen de twee beste romans uit de Nederlandstalige literatuur. Dat vond ik al de eerste keer dat ik ze las. Na herlezing weet ik het zeker. Het tweeluik gaat over alles: de opkomst en ondergang van het socialisme in Vlaanderen, het menselijk tekort, de uitbuiting van het volk, de domheid van alle mensen, de eeuwige wederkerigheid, de onmogelijkheid het leven in een roman te stoppen, enzovoort, enzovoort. Dit alles in korte hoofdstukken, waarin Boon verschillende verhaallijnen afwisselt met commentaren en reflecties daarop. Uit deze chaos ontstaat een mozaïek over geschiedenis, kunst, literatuur en het leven zelf, dat tot de absolute top in de wereldliteratuur hoort. Of eigenlijk de absolute wereldtop is. Discussie gesloten.'
Pascal Claassen, op: rodemuur.nl

'De tekst liet me bepaald koud. Ik heb het boek doorgelezen, en de verhalen gevolgd, maar ik werd er geen enkel moment door gegrepen. Ik vond de drie verhalen wat raar bij elkaar, vooral Reinaert vond ik er slecht bij passen. Het verhaal van Ondine was me het duidelijkst en dat vond ik ook het leukste gedeelte van het boek. De stukken over Boontje waren soms wel leuk, maar vaak hadden ze weinig verband met elkaar. Het waren vooral ideeën en opvattingen van de schrijver en zijn vrienden, en dat maakte op mij een warrige indruk.'
Anoniem, op: zoekboekverslag.nl